Afsluitende activiteit dinsdaggroepen Nordic Walking 28 juni 2014.

In de winter van het seizoen 2012-2013 leek het er even op, dat het zaterdagse Nordic-Walking zou komen te vervallen.
De vaste en uitermate trouwe groep lopers slaagde er gelukkig in om Maria te bewegen gewoon door te gaan: en gelukkig maar! We hebben een prachtig seizoen met buitengewoon heerlijk weer en gezonde zaterdagochtenden achter de rug, waarbij we meestal ruim boven de 12-14 personen startten. Het Zandbos, de Vlierdense Bikkels, de Liesselse en Ommelse bossen, de Stippelberg in de Rips, het Keelven in Someren, Mariapeel….. we kwamen overal minstens 2 keer om zo’n 7-8 kilometer te lopen, afgewisseld met heerlijk gevarieerde oefeningen. Om half 10 vertrekken en rond 12 uur thuis: een fijne start van het weekend, frisse lucht, gezonde beweging en na een welverdiende lunch heb je dan nog lekker veel tijd om allerlei andere dingen te doen of te ondernemen.

En als we die zaterdagse routine niet hadden gehad, dan zouden we ook de jaarafsluiting hebben moeten missen. Traditiegetrouw meldde Maria al ruim in voren dat we dit jaar zaterdag 28 juni in onze agenda’s vrij moesten houden. Waar we naar toe zouden gaan bleef nog even geheim.
In de loop van de lente begrepen we dat Maria twijfelde: de Zuid-Limburgse heuvels, het rivierenlandschap rond Den Bosch of het gebied rond Mook en Groesbeek. Het had letterlijk heel wat voeten in de aarde vóór ze de finale keuze had gemaakt: en dat was letterlijk “voeten in de aarde”, want Maria laat niets aan het toeval over en verkent het terrein eerst enkele malen zelf, voor ze samen met ons op pad gaat.

Het werd – uiteindelijk – een start bij Plasmolen, in de uiterste punt van Noord-Limburg. In de weken vóór het uitstapje liep Maria, samen met haar echtgenoot die de navigatie voor zijn rekening neemt, enkele malen de complete, door haar samengestelde, route en sprak ze met flair en enthousiasme zodat we allemaal zin kregen om lekker aan de wandel te gaan.
Omdat de complete route zeker ruim 17 km zou bedragen, hetgeen voor enkele van de trouwe zaterdaggangers nèt wat te lang was, meldden zich 10 mensen aan. Om 10 uur verzamelden we bij het “Hof van Deurne” om vandaar per auto naar Plasmolen te vertrekken. Het startpunt lag, traditiegetrouw, bij een gezellig horeca-etablissement: we streken neer bij de “Malle Jan” om eerst een kop koffie of thee mèt heerlijk gebak en slagroom te bestellen. Toen de koolhydraten eenmaal op niveau waren, vertrokken we: 8 vrouwen en 2 mannen (én ons opperhoofd Maria, natuurlijk). We trokken het bos in, langs de watermolen op en togen richting Mokerhei. Het terrein niet helemaal vlak, het bos heerlijk leeg en prachtig weer. Niet te koud, niet te warm en geen drop regen, gelukkig.

Rond 1 uur en ca. 4 km onderweg was het tijd voor een eerste stop. Vanaf een heuvel midden op de heide met zicht op het rivierenlandschap onder ons, openden we onze rugzakken en genoten we van het prachtige landschap, ons realiserend dat we hier eigenlijk begin september zouden moeten terugkeren als die Mokerhei in volle bloei staat. Je voelt je in het buitenland, met zo’n landschap dat onder je naar beneden welft, in de richting van de uiterwaarden!
Dan even de spieren losmaken (ja, we hebben Maria niet voor niets bij ons!), de rugzakken oppakken en via het prachtige Rijkswald en de St. Jansberg in de richting van Milsbeek. Na een dikke anderhalf uur komen we bij het beekje, waaraan het dorp zijn naam dankt.

Tijdens het Interbellum – de periode tussen de twee wereldoorlogen, vestigde zich een groep schilders in Plasmolen, met als belangrijkste vertegenwoordigers Otter en Van Mourik. Met hun impressionistische schilderstijl hebben zij deze toch wel heel bijzondere streek vastgelegd.

We zijn nu precies op mijn moeders geboortegrond, en als kind was ik hier vrijwel om de andere week… en ’s zondag wandelden we dezelfde weg als het stuk wat we met onze groep liepen: van het beekje, langs de rand van het Rijkswald via het Groene Water naar Restaurant De Diepen.

Wat zo leuk is van het jaarlijkse afsluitende traject is, dat je met bijna iedereen van de groep wel een stuk oploopt. Vaak loop je op de vaste zaterdagen de route naast dezelfde persoon, deze laatste dag trek je eigenlijk wel met iedereen een stukje op. We voeren verassende gesprekken over heel uiteenlopende onderwerpen: van heerlijke recepten tot diepgaande uitwisselingen over de grote levensvragen. Het lopen maakt je hoofd leeg en het opent je hart.

Het is inmiddels half drie, dus tijd voor een versterking van de inwendige mens op het terras. We hebben het verdiend dus we genieten elk van een heerlijke late lunch! De één kiest voor thee, de ander voor een eerste glaasje wijn, en dan pakken we opnieuw onze stokken op voor het laatste stuk, door het bos, licht glooiend, terug. Eerst een stukje noordwaarts, vervolgens afbuigend naar ons startpunt. Ergens maken we een kleine navigatiefout, maar de iPhone’s bieden uitkomst zodat we in de goede richting terugkomen in Plasmolen.
Maria heeft een restaurantje gekozen dat op ruim een kilometer van de auto’s ligt en suggereert ook nog dat we rondom het de plas lopen en er nog een kilometer of vijf tegenaan gooien. Inmiddels is het tegen zessen, dus we bedanken voor de eer….. en we kiezen voor een lichte maaltijd met – eindelijk – dat toch wel verdiende glas wijn.

We hebben er zo’n 18 km opzitten, dus het is mooi geweest. Hoewel…. Na de verhalen van Maria over alle Kennedymarsen die ze heeft gelopen en haar veelvuldige deelname aan de vierdaagse van Nijmegen lijken die 18 in onze benen “kinderspel”.

Het was een prachtige en bijzonder leuke dag, Maria (en navigerende echtgenoot): hartstikke bedankt! Ook dank aan iedereen die meeging – zo’n dag staat of valt immers met het gezelschap en wij waren allemaal “in goed gezelschap”.
Inmiddels zag ik begin deze week al het schema voor het komende seizoen en daar kijk ik weer naar uit.
Geen zaterdag zonder stokken, zullen we maar zeggen, dus tot gauw allemaal!

Wilma Koolen-Hermkens